Ahobizi

Egia esan, ez da aldaketa handirik izan nire bizitzan 11 egun hauetan. Lehendik ere banintzen Ahobizi. Aldaketa bakarra izan da, inguruan, hainbeste jende txaparekin ikusteak, poza eta indarra eman dizkidala.

Anekdota bat izen nuen, amona batekin. Eskailera mekanikoak geldi zeudela eta nondik igo zitekeen galdetzera etorri zelarik, hark gaztelaniaz galdetu zidan, nik euskaraz erantzun, eta orduan ohartu zen txapa nuela. Eta nik hark ere bazuela, Ahobizi, hain zuen ere. Orduan keinu bat egin zuen, "ai ama, ta ni erdaraz" esanez bezala... tira, niretzat ez da egoera berria izan, baina harentzat agian bai. 80 ta piko izango zituen eta ohiturak eraginda... nahiz eta Ahobizi txapa eraman (euskaldun petoa zen)...

Normalean egoten ez naizen kuadrila batekin pote bat hartzen ari ginelarik ere, txaparik gabeko belarriprest batzuk izan genituen hor... (bua, os sigo pero justo-justo e!?) jendeak uste baino gehiago dakiela oso argi geratu zait! Gero han zegoen baten ahizpa agertu zen, eta euskaraz ari ginela ohartuta (antza, ez da ohikoa haien artean), berehala erakutsi zigun Belarriprest txapa, "ni belarri prest e!?" Eta azkenean ditugun ohiturez hizketan amaitu genuen, herrian euskaltegian dagoen eskaintzaz...

Nire ustez, horrelako ekimenak oso beharrezkoak dira. Egun hauetan normalean baino "normalagoa" sentitu naiz... 😉 ez dago gaizki!

Belarriprest

Nire ustez Belarriprest rola azaldu da kanpotarrentzat den moduan, hau da euskaraz bizitzeko ahalegina egiten dugun guztiok Ahobizi izan behar dugunaren itxura emon dau bai kanpaina guztian bai herri gehienentzuetan azaldu dan modura, agertu diren elkarrizketetan komunikabide guztietan horretara bideratu dabe.
Nire ustez gutxietsi egin da Belarripresten rola eta aukera bat galdu da hori ganoraz azaltzeko edo ni ez naiz enteratu.
Berrian irakurri ditudan elkarrizketak horri buruz tamalgarriak begitandu jatez , azaltzarekoan rol bakoitza esan nahi dot.

Ahobizi

Euskaraldiak balio izan dit konturatzeko kalean dagoeneko ahal dudan ia guztietan euskeraz hitz egiten dudala, baina egia da, ez naizela nere ohiko zirkulotik atera, beraz, ez dakit ze jarrera izango nukeen arrotza zaidan inguru batean. Etxean, gehiago kostatu zait ohiturak aldatzea. Azkenean, egun osoko nekeak gainean ditudala, errazenera jotzeko tentazioa bertan izan dut, etxeko guztiek ez baitute euskara guztiz "dominatzen", eta batzuetan ezin uko egin tentazioari.
Inguruan ikusi ditudan jarrerei buruz, esan beharra daukat batzuetan tristura punttu bat ere eragin didatela, ikusi baititut ahobizi asko, haien konpromezua alde batean utzita. Eta, aldi berean, poztasun asko eman dit ama euskeraz hitz egiten ikusteak, aspalditik ez zuelako saiakerarik egiten; ariketa honek behar zuen bultzada eman dio.

Eskerrik asko antolatu duzuen mugimendu izugarri honengatik, eta jarraitu orain bezain ondo lanean, oso urrutira iritsiko baita Euskaraldia bide hontatik jarraitzen baduzue!

Ahobizi

23an bertan Leioako Seat-en hitzordua neukan autoari zerbait egin behar deutsielako. Bikoteagaz sartu nintzan eta hango langileari euskaraz egingo neutsela esan neutsen. Bikoteak esan deusten: Seat-en gagoz, ez dau jakingo.... Baina nik euskeraz egin neutsen. Gizonak begietara begiratu deusten, ondoren txapara; berak ez zeukan txaparik, ezta kriston maila be, baina euskaraz emon deustezan azalpen tekniko guztiak. Zoragarria izan zan! Bere lankideak begira, harrituta, eta gu presa barik, azalpenetarako behar zuen tartea emoten. Ederra izan zan, asko eskertu neutsen.

Ahobizi

Erronka politxa eta gañera normalian euskeraz eitzen ez doten tokietan/gentiakin ere euskeraz egiten ahalengindu nain, askenian leku bakoitzian eta bakotzakin rol bat dakagu eta saila egiten jaku rol hori aldatzea. Oingo egunetan euskeraz erabailtzen ez doten tokietan eta pertsonekin euskeraz eiñ izan dot eta egiten jarraitzen dot, pauso txiki batzuk dia baña danok halan egiten badou asko lortu leikeu.